O nas

Michał Kwiatkowski

Z tańcami swingowymi jestem związany od 2003 roku, kiedy to rozpoczęła się moja przygoda z Boogie Woogie w Młodzieżowym Domu Kultury w Chełmie. Wraz z rozwojem tej pasji, zacząłem coraz bardziej interesować się nie tylko tańcem, ale także muzyką i historią okresu lat 20., 30. i 40. ubiegłego wieku. Dzięki temu w 2009, już w Warszawie, trafiłem na poważnie na Lindy Hopa i Charlestona :)

Dzięki małej grupie znajomych, w tym mojej przyszłej żonie Weronice, w 2011 roku porzuciłem startowanie w konkursach Boogie Woogie, żeby w pełni zająć się Lindy Hopem.

W związku z tym, że te prawie 10 lat temu w Warszawie była nas dosłownie garstka, staraliśmy robić się wszystko, żeby zainteresować nowe osoby tańcami swingowymi.

Stąd w 2012 roku rozpoczęcie działalności szkoły ShimSham – warszawski Swing oraz moja dalsza przygoda – już nie tylko z tańcem, ale także z uczeniem i organizowaniem najróżniejszych wydarzeń. Zobaczymy, dokąd nas ta droga zaprowadzi :)

Weronika Kwiatkowska

Moja historia taneczna rozpoczęła się tym, że moja mama wysłała mnie na kurs w szkole, a miałam wtedy lat 7 – po niedługim czasie postanowiłam zbojkotować jej koncepcję i na zajęcia wróciłam już z własnej woli po niemal 15 latach.

Miłością do tańca i ciężkich treningów zarazili mnie Ania i Piotr Makowieccy, dzięki którym udało mi się zaistnieć na polskiej scenie Boogie Woogie. Również dzięki nim poznałam mojego obecnego męża – Michała. Z nim właśnie odniosłam największe sukcesy taneczne, a od 2012 roku prowadzimy z razem szkołę ShimSham – warszawski swing, organizujemy potańcówki, festiwale i koncerty.

Prywatnie (poza byciem żoną mojego męża ;) ) jestem szczęśliwą mamą trzech wspaniałych córek, które z dużą cierpliwością i zrozumieniem przyjmują taneczną pasję rodziców.

Ola Szata Szatkowska

W skrócie: jestem Szata i lubię tańczyć.
Swoje pierwsze taneczne kroki stawiałam w 2010 roku w boogie woogie i nie spodziewałam się wtedy jak bardzo to hobby zmieni moje życie. Jakiś czas później, po tym jak po raz pierwszy wzięłam udział w festiwalu swingowym kompletnie zaprzedałam duszę, serce i nogi diab… Lindy Hopowi oraz Authentic Jazzowi.

 Najważniejsza w tańcu jest dla mnie muzyka – w końcu to od niej wszystko się zaczęło. O tanecznym rozwoju lubię myśleć jak o procesie, który nigdy się nie kończy, więc inspiracje staram się czerpać z wielu różnych źródeł: zarówno ze starych klipów jak i od współczesnych tancerzy i tancerek. Gdy pytają mnie, jakie są dla mnie cechy dobrego tancerza, odpowiadam: dobre poczucie rytmu, empatia oraz poczucie humoru. Myślę, że to trafne podsumowanie tego, na czym staram się skupiać na swoich zajęciach oraz w pracy nad własnym tańcem

Alberto Meucci

Alberto to tancerz i instruktor pochodzący z włoskiej Genowy. Jego muzyczna kariera zaczęła się dzięki gitarze, która pozwoliła mu poznać piękno zabawy muzyką i jej tworzenia. W 2015 roku odkrył Lindy Hop i zakochał się w nim od pierwszego tańca. Rzucił się w wir swingu, specjalizując w Lindy Hop i Jazz Roots, ale próbuje wszystkiego – od Bluesa do Shaga i Balboa. Chęć rozwoju sprawiła, że rzucił pracę i poświęcił się karierze tanecznej. Od tego czasu bierze udział we wszystkich możliwych festiwalach i rozwija się jako tancerz i nauczyciel, ma też długą listę osiągnięć w konkursach. W każdym poznanym lindy hopperze widzi inspirację – niezależnie od tego czy jest to jego nauczyciel czy uczeń – każda znajomość wnosi coś nowego. Taniec daje mu energię i wolność, którymi chce dzielić ze światem.

Michał Grzywa

Michała do Lindy przyciągnęła miłość do muzyki jazzowej i muzyki w ogóle. Na parkiet wszedł w 2017 roku i taniec szybko stał się jego największą zajawką. Lubi sport i ten aspekt mocno kręci go w Lindy Hopie, w tym szybkie tempo oraz air stepy. Najbardziej docenia oldschoolowe podejście, czerpanie ze źródeł oraz rytmiczne ciekawostki. Jego tanecznym idolem jest Leon James (sprawdźcie koniecznie! 🔥). W tańcu socjalnym zawsze wybiera prostotę oraz swobodę dla partnerki/partnera ponad skomplikowane przejścia.

Genia Tsvietkova

Genia tańczy od dziecka - jej taneczna historia rozpoczęła się, gdy miała zaledwie 6 lat. Pochodzi z Kijowa w Ukrainie, i jest jedną z najciekawszych tancerek Lindy Hop i Bluesa we współczesnej europejskiej scenie. Uwielbia zarówno uczestnictwo w zajęciach, jak i ich prowadzenie. Dla niej nauka to proces, który bardzo docenia i uważa za fascynujący, a każda lekcja to nowa możliwość odkrywania i dzielenia się swoją energią oraz pomysłami. Jej szczerość oraz wrażliwość w tańcu to zdecydowanie aspekty, które wyróżniają jej zajęcia spośród innych. Kiedy uczy skupia się przede wszystkim na odkrywaniu świadomego ruchu ciała oraz budowania kontroli nad nim, oraz przyjemności płynącej ze słuchania i byciu poruszanym_ną przez muzykę. 

Dorota Bryndza

Od dziecka lubiłam ruszać się do muzyki, jednak dopiero po przyjeździe na studia do Warszawy mogłam realizować swoją pasję taneczną. Przez blisko 10 lat w stolicy spróbowałam 13 różnych stylów tańca, jednak każdemu z nich czegoś brakowało. Szukałam więc dalej. Do czasu! W 2014, za namową kolegi, wybrałam się na intro do lindy hopa oraz (dzień później) na pierwszą potańcówkę. Zakochałam się od razu! W tańcu, tej radości i tej atmosferze oraz wolności jaką widziałam u doświadczonych tancerek. Dość szybko potańcówki i zajęcia regularne przestały mi wystarczać, więc zaczęłam jeździć na festiwale międzynarodowe. Życie tanecznego podróżnika wciągnęło mnie na tyle, że porzuciłam Warszawę i wyjechałam z plecakiem w Europę. Starałam się tańczyć wszędzie gdzie pojechałam a trasy wojaży układałam wokół festiwali. Jedynym stałym miejscem moich podróży był Herrang Dance Camp, którego częścią jestem od 2015 roku. Po 3 latach nomadycznego życia wróciłam do Polski i na warszawskie parkiety. W 2018 stworzyłam z grupą znajomych Fundację Capital Swing, z którą organizuję Lindy Show Off. Od 2022 współpracuję z shimsham.pl przy organizacji Retro Weekendu. Teraz rozpoczynam nową ekscytującą przygodę- jako instruktorka :) Tańczę Lindy, Charleston, Collegiate Shag, Balboa, St. Louis Shag, Blues. Podążam, prowadzę, switchuję.

Kinga Suchorab

W liceum wymyśliłam sobie, że TERAZ BĘDĘ TAŃCZYĆ! Więc zaciągnęłam mojego ówczesnego chłopaka, a aktualnego męża na kurs tańca towarzyskiego, a potem co jakiś czas znajdowałam nam różne warsztaty - salsy, bachaty, rock’n’rolla. W trakcie studiów nie było więc lepszej opcji niż zaliczenie wf-u kursem tańca, gdzie pierwszy raz spotkaliśmy się z tańcami swingowymi. Przygoda ta jednak trwała bardzo krótko.

Po paru latach przerwy, przekornie, gdy w pandemii większość ludzi miała coraz mniejszą styczność z tańcem, stwierdziłam, że to jest dobry moment wrócić do tego wspaniałego hobby i znowu znalazłam warsztaty - tym razem Lindy Hop, który urzekł mnie luzem i radością jakiej nie znalazłam w innych stylach. Po roku nauki częściowo w maseczkach, częściowo przez internet, w końcu zaczęły pojawiać się imprezy swingowe. A gdy raz taką odwiedziłam, to stwierdziłam, że chcę żeby każde moje popołudnie wyglądało właśnie tak! Od tego zaczął się maraton, który trwa do dziś.

Patrycja Wszeborowska

Kuba Suchorab 

Przygodę z muzyką rozpocząłem w wieku 9 lat od gry na gitarze klasycznej. Hobby to towarzyszyło mi przez kolejne 10 lat. W międzyczasie zacząłem też trenować wschodnie sztuki walki - kendo i aikido, które nauczyły mnie wewnętrznej dyscypliny, a także wzbudziły zamiłowanie do współzawodnictwa. Wszystko to jednak porzuciłem gdy odkryłem Lindy Hopa, gdzie mogę mieć partnerkę, która ze mną współpracuje, a nie chce mnie zabić... W tańcu znalazłem też możliwość bawienia się muzyką, ruchem oraz przyjemność samodoskonalenia, a moje życie zaczęły wypełniać treningi i festiwale taneczne.

Julia Gniadkowska

Julia to prawdziwa pasjonatka tańca, ruchu i muzyki - od dzieciństwa związana z nimi w każdym możliwym wymiarze. Od pierwszej potańcówki, na której znalazła się przez przypadek, zakochała się w tańcach swingowych, które szybko stały się nieodłączną częścią jej życia. Julia poza budowaniem tanecznego warsztatu dużą wagę przykłada do budowania swojej świadomości kulturowej - tak aby poruszać się w sztuce oryginalnie afro-amerykańskiej z należnym szacunkiem i uznaniem.

Na parkiecie Julia emanuje radością i pozytywną energią, doceniając przede wszystkim zabawę oraz kreatywną wymianę między partnerami. Jej entuzjazm jest zaraźliwy, a umiejętności taneczne imponujące 

Daniel Wicher

Jacek Wróbel

Jacek wkroczył w taneczny świat 2016 roku, pełen entuzjazmu i niepewności co do tego, na co się zapisał 😃 Jak sam twierdzi jest przykładem na to, że talent tancerza ukrywa się w każdym z nas! 😉 Od początków pełnych wyzwań do teraz, Jacek pokazuje, że jego serce zdecydowanie bije w rytmie Swinga. Lindy Hop to dla niego radość, energia oraz piękne momenty tworzona dzięki idealnemu połączeniu w parze. 

Ada Szczepaniuk

Michał Trefniś

Edyta Michalczyk

Kuba Nicieja

Shiney

Jego absolutnie pierwszą zajawką był C-Walk. To właśnie naśladując gangsterskie kroki Cripsów, młody Việt odkrył, że taniec to właśnie TO. Niewiele później zainteresował się Poppingiem i Lockingiem, w których Shiney zakochał się bez pamięci. Szczególnie Popping przypadł mu do gustu, gdy pewnego lata wrócił w swoje strony. W 2017 r. u Shineya pojawiła się nowa zajawka - Jazz (Vernacular Jazz, Authentic Jazz, Solo Jazz) - styl, w którym odnajduje ogromną radość oraz głębsze zrozumienie stylów, które wywodzą się z tego tańca - Popping i Locking. Shiney jest mega utytułowanym tancerzem, a ostatnio mogliśmy oglądać go w finałach konkursu podczas Paris Jazz Roots - sprawdźcie to koniecznie!

fot. ig: dancerscollect

Patryk Kowalski

Kasia Choma

Martyna Kowalska

Kasia Chemielewska

Piotr Kwast

W podstawówce tańczyłem na pewno czaczę i chyba walca, ale niestety niewiele z tego pamiętam. W przedszkolu na pewno poloneza. No i wiadomo, na balu gimnazjalnym i studniówce też poloneza. Nie miałem nigdy pomysłu, żeby trenować taniec konkursowy. Taniec niekonkursowy interesował mnie wybiórczo, bo nie przepadałem za klubami. Tylko do rhythm and bluesa albo soulu od czasu do czasu zdarzało się potańczyć, ale wyłącznie solo i najprawdopodobniej nie za dobrze (nagrania na szczęście nie istnieją). W 2013, a może jeszcze pod koniec 2012 roku trafiłem przez przypadek na youtube na konkursy lindyhopowe i podwójnym fartem dowiedziałem się, że ten taniec można tańczyć w Warszawie. Jazz okazał się być fascynujący, a taniec socjalny czymś niesamowicie satysfakcjonującym i przyjemnym. W sumie, to najwyraźniej lubię tańczyć i chyba zawsze lubiłem, ale wygląda na to, że tylko wtedy, gdy mi nikt nie każe.